ΟΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ!!!!!

 Πραγματικά δεν βρίσκω λόγια για να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τις αστρονομικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Δυστυχώς αυτά που γράφω δεν υπάρχουν σε κανένα βιβλίο ούτε ποτέ διδάχτηκαν στα Ελληνόπουλα. Έχουν προκύψει μετά από χρόνια και ενδελεχή έρευνα που έχω κάνει επάνω στις θεωρίες τους. Από τα αποτελέσματα λοιπόν, έκανα την αντίστροφη πορεία και έφτασα μέχρι την αποκωδικοποίηση των τεράστιων γνώσεών τους.

Για να καταλάβουν λοιπόν κάποιοι το μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων, θα παραθέσω μερικές μόνο από τις γνώσεις των. Η μεγαλύτερη ανοησία που έχω ακούσει βέβαια είναι ότι οι αρχαίοι Ελληνες θεωρούσαν τη γη επίπεδη.

Φυσικά όταν γνώριζαν να υπολογίζουν τις εκλείψεις ηλίου και σελήνης είναι αστείος τέτοιος ισχυρισμός. Κατά την έκλειψη της σελήνης και με τη σκιά της γης να εισέρχεται σιγά σιγά στον σεληνιακό δίσκο, δεν είχαν καμμία αμφιβολία για τη σφαιρικότητα της γης.

Το ηλιοκεντρικό σύστημα είναι η θεωρία του Αρίσταρχου του Σάμιου (310 π.Χ. - 230 π.Χ.) και όχι του «κλέφτη» των αρχαιοελληνικών ιδεών, του ελληνιστή Πολωνού μοναχού Νικολάου Κοπέρνικου. Παλιό το κόλπο. Τα ιερά κείμενα της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας φυλάσσονταν σε διάφορες βιβλιοθήκες εκκλησιών. Έτσι ο Κοπέρνικος διάβασε Αρίσταρχο και με clopy-paste την κατοχύρωσε σαν δική του την ηλιοκεντρική θεωρία.Ακολούθησε ο έτερος ελληνιστής, ο Βέλγος αβάς Ζορζ Λεμαίτρ που το 1931 περιέγραψε τη θεωρία του big bang ως το «Κοσμικό Αυγό», που «εξερράγη κατά τη στιγμή της Δημιουργίας». Μόνο που ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ το αναφέρει πρώτος ο Ορφέας στα Αργοναυτικά του  στίχοι 10-14. Και να μην ξεχνάμε και το θείο Αλβέρτο που με τη βοήθεια του κορυφαίου Eλληνα μαθηματικού Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, διάβασε Αριστοτέλη (ή καλύτερα έκανε clopy-paste κι αυτός την θεωρία του Αριστοτέλη) και ξαναδιατύπωσε μετά από 24 αιώνες την  εξίσωση E=mc2. Απλά ο Αριστοτέλης την περιγράφει με λόγια, ενώ ο Αϊνστάιν την βάπτισε Θεωρία της Σχετικότητας και έγραψε την περίφημη εξίσωση.

Ξαναγυρίζω στον Αρίσταρχο. Πως λοιπόν ο Αρίσταρχος γνώριζε ότι η γη κινείται γύρω από τον ήλιο και όχι ο ήλιος γύρω από την γη; Του ήρθε επιφοίτηση; Το διατύπωσε τυχαία; Φυσικά όχι. Απλούστατο πράγμα για ένα τόσο κοφτερό μυαλό όπως ο Αρίσταρχος. Κατ’ αρχήν η λύση είναι πανεύκολη. Υπάρχει στον ουρανό η  εξήγηση και λέγεται Σελήνη. Ναι, το μοναδικό ουράνιο σώμα που προσφέρεται για μετρήσεις και είναι ορατό και ημέρα και νύχτα, είναι μόνο η Σελήνη.

Όταν λοιπόν η Σελήνη είναι ορατή τη νύχτα τότε πανεύκολα με σημείο αναφοράς πρώτιστα τον Βασιλίσκο (α’ Λέοντος) ή δευτερευόντως τον Στάχυ (α’ Παρθένου), τα μόνα 2 άστρα α΄ μεγέθους που βρίσκονται σχεδόν πάνω στην εκλεπτική (σ.σ. ο Βασιλίσκος ακριβώς επάνω, ο Στάχυς λίγο νοτιότερα), μπορεί να μετρήσει κανείς με το αρχαίο γωνιομετρικό όργανο, τον εξάντα, το τόξο που διανύει η σελήνη και πανεύκολα διαιρώντας με το χρόνο, να βρει τη γραμμική της ταχύτητα, που είναι  0,5 μοίρα /ώρα.  

Eρχόμαστε λοιπόν την ημέρα. Όταν η σελήνη είναι περίπου 20 ημερών, το φωτισμένο της ημισφαίριο είναι αυτό που κοιτάει προς τον ήλιο, καθώς ο σεληνιακός δίσκος βαίνει μειούμενος.

Αν λοιπόν μετρήσει κανείς  με τον εξάντα την γωνιακή απόσταση μεταξύ ηλίου και σελήνης, θα το βρει περίπου 110 μοίρες. Μετά από π.χ. 6 ώρες, θα μετρήσει τη γωνία και θα τη βρει 107 μοίρες. Άρα η σχετική γραμμική ταχύτητα ηλίου και σελήνης είναι 3 μοίρες/6 ώρες=0,5 μοίρα/ώρα. Μα αυτή είναι η απόλυτη ταχύτητα της σελήνης που μετρήσαμε τη νύχτα. Άρα η απόλυτη γραμμική ταχύτητα του ήλιου είναι μηδέν. Δηλαδή ο ήλιος δεν κινείται σε σχέση με τη Σελήνη. Άρα; Κινείται η γη γύρω από τον ήλιο και όχι ο ήλιος γύρω από τη γη. Τόσο Απλά. Τόσο Αρχαιοελληνικά.

Η σκιά του οβελίσκου που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο μου, μεταβάλλεται  40 μέτρα από το ελάχιστο στο μέγιστο και αντίστροφα. Άρα στη διάρκεια 6 μηνών, από θερινό ηλιοστάσιο σε χειμερινό, έχουμε τη σκιά να μεταβάλλεται ημερησίως 40μ/ 180 ημέρες = 4000εκ/ 180ημέρες = 22  εκατοστά!!!!!

Δηλαδή η μεταβολή της σκιάς 22 εκατοστά κάθε ημέρα ήταν μετρήσιμη από κάθε άποψη.

Αν η σκιά μεταβαλλόταν λίγα χιλιοστά, τότε θα υπήρχε σίγουρα κάποιο σφάλμα. Άλλα 22 ολόκληρα εκατοστά ήταν οπωσδήποτε μετρήσιμα, ενώ ακόμη και με το μάτι ήταν ορατή η ημερήσια μεταβολή της σκιάς του οβελίσκου!!!

Γι αυτό το λόγο λοιπόν οι αρχαίοι συναγωνίζονταν για το ποιός θα έχει τον ψηλότερο οβελίσκο. Όχι για ομορφιά. Αλλά για να προσδιορίζουν καλύτερα το ηλιακό έτος και τις εποχές του χρόνου.  Όσο πιό ψηλός οβελίσκος, τόσο πιό μεγάλη σκιά, άρα μεγαλύτερη ακρίβεια στη μέτρηση του χρόνου.

Γι αυτο και ο οβελίσκος της Αλεξάνδρειας που χρησιμοποίησε για τις μετρήσεις του ο Ερατοσθένης το 240 π.Χ. αλλά και ο Σωσιγένης το 46 π.Χ., όριζε ΑΚΡΙΒΩΣ τον μεσημβρινό της Αλεξάνδρειας, που ήταν με τη σειρά της το Greenwich του αρχαίου κόσμου!!!!