Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Έχοντας λοιπόν οριστικοποιήσει σαν ημερομηνία γέννησης του Χριστού την 12η  Νοεμβρίου του 7 π.Χ.  σκέφτηκα να ασχοληθώ και με την ημερομηνία θανάτου Του. Ο Χριστός όταν σταυρώθηκε ήταν περίπου τριαντατριών ετών, όπως λένε τα Ιερά Ευαγγέλια. Συνεπώς το χρονικό εύρος που είχα να ψάξω ήταν σαφώς πιο περιορισμένο  και άρα πιο εύκολο να προσδιοριστεί και η ακριβής ημερομηνία θανάτου του Χριστού.  

Οι ιστορικές μαρτυρίες για τη χρονιά που σταυρώθηκε ο Χριστός είναι δύο.

1. Ο Χριστός σταυρώθηκε όταν Ρωμαίος κυβερνήτης της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος (Λουκάς Γ’ 1) .

2. Οι Εβραίοι τη χρονιά της σταύρωσης γιόρτασαν το Πάσχα ημέρα Σάββατο.

Ματθαίος κς' 2. Εξεύρετε ότι μετά από δύο ημέρας γίνεται το Πάσχα 

5. Έλεγον δε, μη εν τη εορτή, δια να μη γίνει θόρυβος εν τω λαώ

17. Που θέλεις να σοι ετοιμάσωμεν δια να φάγεις το πάσχα;

14 . κατά την εορτη εσυνήθιζεν ο ηγεμόνας να απολύη εις τον όχλον έναν δέσμιον

Λουκάς κβ' 1. Επλησίαζε δε η γιορτή των αζύμων,η λεγόμενη πάσχα

11.Που είναι το κατάλυμα όπου θέλω φάγει το πάσχα;

15. Πολύ πεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτον

54. Και ήτο ημέρα παρασκευή και εξημέρωνε σάββατον

Μάρκος ιδ' 1. Μετά από δύο ημέρας ήτο πάσχα

 Από τα ιστορικά αρχεία στα οποία ανέτρεξα, βρήκα ότι ο Πόντιος Πιλάτος κυβέρνησε από το 26 μ.Χ. μέχρι το 36 μ.Χ. Απομένει να προσδιοριστεί ποια χρονιά από αυτές οι Εβραίοι γιόρτασαν το Πάσχα ημέρα Σάββατο.

Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση για τον τρόπο που υπολόγιζαν οι Εβραίοι το Πάσχα την εποχή του Χριστού. Το Εβραϊκό ημερολόγιο ήταν το σεληνιακό ημερολόγιο. Όμως επειδή το σεληνιακό έτος έχει 354 ημέρες, οι Εβραίοι αστρονόμοι πρόσθεταν εμβόλιμο μήνα (σ.σ.τον Βε Αντάρ, τον 13^ομήνα, στο τέλος κάθε θρησκευτικού τους έτους, δηλαδή λίγο πριν τον πρώτο τους μήνα τον Νισάν, υποθέτω κάθε 3 χρόνια), έτσι ώστε να υπάρχει ταύτιση και με το ηλιακό έτος του Ρωμαϊκού ημερολογίου (Ιουλιανό).Η ημέρα στο εβραϊκό ημερολόγιο ξεκινούσε από τις 18.00 μ.μ. το απόγευμα της προηγουμένης μέχρι τις 18.00 μ.μ. το απόγευμα της επομένης(σ.σ. το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση). Συνεπώς η ημέρα π.χ. το Σάββατο στο Ιουλιανό ημερολόγιο, στους Εβραίους άρχιζε από το απόγευμα της Παρασκευής και διαρκούσε μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου κ.ο.κ. Το Πάσχα εορτάζονταν πάντοτε την πρώτη πανσέληνο αμέσως μετά την εαρινή ισημερία, δηλαδή στο τέλος της 14^ης ημέρας και στην αρχή της  15^ης ημέρας του μήνα Νισάν. Η εαρινή ισημερία την εποχή του Χριστού ήταν η 23η  Μαρτίου.

Ο μήνας Νισάν ξεκινούσε πάντοτε με την εμφάνιση στον ουρανό της νέας Σελήνης κοντά την εαρινή ισημερία. Αν η νέα σελήνη εμφανιζόταν π.χ. στις 10 Μαρτίου, η πανσέληνος έπεφτε στις 23 Μαρτίου δηλαδή συνέπιπτε με την εαρινή ισημερία, συνεπώς ο μήνας Νισάν άρχιζε με την επόμενη νέα σελήνη στις 21 Απριλίου. Αν η νέα σελήνη έπεφτε από τις 11 Μαρτίου και μετά, τότε η πρώτη εαρινή πανσέληνος, δηλαδή το Πάσχα, γιορτάζονταν κανονικά στις 24 Μαρτίου κ.ο.κ.

Συνεπώς η πρόταση ορισμένων (μεταξύ αυτών και ο Δ.Σιμόπουλος) ότι το Πάσχα τις 3 ημερομηνίες 26 μ.Χ., 30 μ.Χ. και 33 μ.Χ. ήταν ημέρα Σάββατο, επειδή οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές δίνουν αυτές τις ημερομηνίες να έχουμε πανσέληνο ημέρα Σάββατο, είναι σαν λογική απολύτως λανθασμένη γιατί το Πάσχα δεν υπολογιζόταν με υπολογιστή όπως σήμερα αλλά με την απλή παρατήρηση. Εξ’ άλλου όταν έχουμε πανσέληνο αυτή κρατάει περίπου δύο ημέρες. Συνεπώς κάποιος που παρακολουθεί τη σελήνη δε μπορεί να διακρίνει τη μικρή διαφορά στη λαμπρότητα και να αποφανθεί με βεβαιότητα πότε ακριβώς έχουμε πανσέληνο. Γι αυτό οι Εβραίοι παρατηρητές του ουρανού -που καθόριζαν μαζί με τους ιερείς την ημερομηνία του Πάσχα- έκαναν κάτι πολύ πιο πρακτικό. Ανέβαιναν στα αστρονομικά παρατηρητήρια και παρακολουθούσαν τη δύση του ήλιου αμέσως μετά τη «χάση» του φεγγαριού. Μετά τη δύση, εμφανίζεται πάντοτε χαμηλά στο δυτικό ορίζοντα η νέα σελήνη. Έχοντας η σελήνη ξεφύγει από το φως του ήλιου, παρουσιάζει μια πολύ μικρή επιφάνεια φωτισμένη. Αυτός είναι ο περίφημος μηνίσκος, η νέα σελήνη, η νουμηνία, η αρχή όλων των μηνών των αρχαίων σεληνιακών ημερολογίων. Μόλις λοιπόν οι Εβραίοι αστρονόμοι διέκριναν στον ουρανό τη νέα σελήνη, ανήγγελαν την έναρξη του μήνα Νισάν.

Ανέτρεξα στα εκπληκτικά πλανηταριακά προγράμματα που προσομοιώνουν τις κινήσεις των πλανητών, του ήλιου και της σελήνης, όχι για να βρω ποια ημέρα είχαμε την απόλυτη πανσέληνο στη βάση δεδομένων τους, αλλά για να δω σε προσομοίωση στην οθόνη του υπολογιστή ποια ημέρα εμφανίστηκε στον ουρανό των Ιεροσολύμων η νέα σελήνη, την περίοδο 26 μ.Χ. μέχρι 36 μ.Χ., την εποχή του χρόνου περί την εαρινή ισημερία. Αυτός είναι ο σωστός υπολογισμός της έναρξης του μήνα Νισάν: Η οπτική παρατήρηση. Συνεπώς μετά το τέλος της 14^ης ημέρας του Νισάν, που προσδιορίζεται με αυτό τον τρόπο, έχουμε Πανσέληνο και Πάσχα και όχι την ημερομηνία της πρώτης εαρινής πανσελήνου που δίνουν οι βάσεις δεδομένων των σημερινών υπολογιστών.

Ανατρέχοντας λοιπόν στα καταπληκτικά προγράμματα Celestron The Sky & Redshift 5 και βάζοντας τις σωστές παραμέτρους είδα τον ουρανό των Ιεροσολύμων σε προσομοίωση και εντόπισα αμέσως τη μοναδική ημερομηνία από το 26 μ.Χ. μέχρι το 36 μ.Χ. που το τέλος της 14^ης ημέρας  και η αρχή της 15^ης ημέρας του μηνός Νισάν, ήταν Σάββατο σύμφωνα με το ισχύον Εβραϊκό  ημερολόγιο της εποχής και φυσικά Παρασκευή απόγευμα για το Ιουλιανό ημερολόγιο. 
Από την εκπληκτική βάση δεδομένων του προγράμματος Celestron The Sky,   προκύπτει ότι Πανσέληνο (σύμφωνα με το Ιουλιανό-Γρηγοριανό ημερολόγιο) είχαμε το σάββατο 20 Απριλίου του 26 μ.Χ., στις 17.14 το απόγευμα όταν φυσικά δεν είχε ανατείλει ακόμα η σελήνη. Δηλαδή η πανσέληνος ανήκε στην ημέρα παρασκευή απόγευμα-σάββατο απόγευμα, που για τους εβραίους ήταν η ημέρα σάββατο (αφού έτσι την προσδιόριζαν). Συνεπώς το  πάσχα των Εβραίων, δηλαδή η πρώτη εαρινή πανσέληνος ήταν ημέρα σάββατο. Αν π.χ. η πανσέληνος έπεφτε 21.00 το βράδυ του σαββάτου, εμείς θα την χρεώναμε ημέρα Σάββατο, για τους εβραίους θα ήταν η πρώτη των σαββάτων (δηλαδή η δικιά μας Κυριακή). Αυτός ήταν λοιπόν και ο λόγος της επίσπευσης της σταύρωσης του Κυρίου. Επειδή στις 6.00 της παρασκευής 19 Απριλίου, ξεκινούσε το πάσχα τους, Τον σταύρωσαν παρασκευή 9-10 η ώρα το πρωι μέχρι 3.00 το μεσημέρι, γιατί όπως λέει και ο Ματθαίος, οι αρχιερείς ήθελαν να μην Τον σταυρώσουν σάββατο, μέσα στη γιορτή του πάσχα.

 Στις 6/04/26 μ.Χ. και ώρα 18.00 μ.μ.  ημέρα Σάββατο στα Ιεροσόλυμα έχουμε νέα σελήνη και συνεπώς την 1^η ημέρα του μήνα Νισάν(προσομοίωση από το πλανηταριακό πρόγραμμα Celestron Τhe Sky που έχω επεξεργαστεί κρατώντας τις ακριβείς θέσεις των ουρανίων σωμάτων αλλά αλλάζοντάς τους μέγεθος και γράφοντας τα ονόματα στα ελληνικά για να είναι πιό κατανοητό το σχήμα). Στη παρέα του ήλιου και της Σελήνης, και ο πλανήτης των Εβραίων, ο Κρόνος, αλλά αόρατος, χαμένος στο φως του απογευματινού ήλιου.

Μετά από 14 ημέρες, δηλαδή στις 19/04/26 μ.Χ.  ημέρα Παρασκευή και ώρα 18.00 μ.μ.  ξεκινάει η πρώτη εαρινή πανσέληνος, δηλαδή το Πάσχα των Εβραίων (προσομοίωση από το πλανηταριακό πρόγραμμα Celestron the Sky που απλά έχω επεξεργαστεί όπως και προηγουμένως για να είναι πιό κατανοητό). Η Αφροδίτη, Αποσπερίτης  την εποχή αυτή, θα παραμείνει ορατή στο δυτικό ορίζοντα για μερικές ώρες, ενώ ο Θεός του πολέμου, ο Άρης, θα παραμείνει ορατός μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, την ημέρα δηλαδή που σταυρώθηκε ο Κύριος. Το άστρο του Ιησού, δηλαδή ο πλανήτης Δίας, ανέτειλε στις 8.00 μ.μ. ακολουθώντας την πανσέληνο. Να συμβολίζει κάτι όλη αυτή η πλανητική συγκέντρωση; Δεν πιστεύω βέβαια στην αστρολογία, όμως οι Μάγοι πίστευαν.  Αυτοί - σε αντίθεση με τους σημερινούς τσαρλατάνους- ήξεραν πράγματι να ερμηνεύουν οιωνούς. 

Συνεπώς η μοναδική χρονιά μεταξύ των ετών 26 μ.Χ έως 36 μ.Χ. που ξεκινάει η πανσέληνος Παρασκευή απόγευμα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, δηλαδή Σάββατο των Εβραίων, είναι το έτος 26 μ.Χ.

Το 26 μ.Χ. είναι η μοναδική ημερομηνία που ταυτίζεται απόλυτα με την ημερομηνία γέννησης του Χριστού το 7 π.Χ. Ημερολογιακά ο Χριστός ήταν 33 ετών (7 π.Χ. έως 26 μ.Χ.). Στην πραγματικότητα ο επίγειος χρόνος ζωής Του ήταν 11481 ημέρες ή 31 χρόνια 5 μήνες και 7 ημέρες, γιατί γεννήθηκε στο τέλος του 7 π.Χ. και ολοκλήρωσε την επίγεια ζωή Του στις αρχές του 26 μ.Χ.

Ο Χριστός, σύμφωνα με το Εβραϊκό ημερολόγιο, σταυρώθηκε την 14^η ημέρα του μήνα Νισάν ή κάνοντας αναγωγή στο Ιουλιανό/Γρηγοριανό ημερολόγιο, την Παρασκευή 19 Απριλίου του 26 μ.Χ.  περί της 10.00 μ.μ. και παρέδωσε το πνεύμα Του στις 15.00  μ.μ. τοπική ώρα Ιερουσαλήμ.

Τα Ιερά Ευαγγέλια αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της σταύρωση του Κυρίου, από τις 12 το μεσημέρι, μέχρι τις 3 το απόγευμα που παρέδωσε το πνεύμα Του, σκοτάδι πυκνό απλώθηκε σε ολόκληρη τη γη. Φυσικά το σκοτάδι δεν οφειλόταν σε κάποια έκλειψη ηλίου, γιατί την ημέρα του σταυρικού θανάτου του Χριστού είχαμε αρχή πανσελήνου και συνεπώς αδύνατον να ήταν έκλειψη ηλίου, αφού προυπόθεση για έκλειψη ηλίου είναι η νέα σελήνη και όχι η πανσέληνος. Επίσης μεγάλος σεισμός συντάραξε την περιοχή, ο ναός του Σολωμόντα σχίστηκε στα δύο και τα μνήματα ανοίχτηκαν.

Ο Χριστός, σύμφωνα με τα Ιερά Ευαγγέλια και την μαρτυρία της Μαρίας Μαγδαληνής (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Κεφ. ΚΗ’ 1, κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Κεφ. ΙΣ’ 1, κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφ. ΚΔ’ 1, κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφ. Κ’ 1), αναστήθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της μίας των σαββάτων ή πρώτης μέρας της εβραϊκής εβδομάδας, ήτοι στις 16 του μηνός Νισάν (με το Εβραϊκό) ή Κυριακή στις 21 Απριλίου του 26 μ.Χ. (με το Ιουλιανό) εκπληρώνοντας έτσι την αλληγορική προφητεία του ίδιου του Χριστού ότι θα καταλύσει το ναό του Σολομώντα και θα τον ξαναχτίσει σε τρεις ημέρες (Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ορθόδοξη παράδοση, ακολουθεί πιστά την αρίθμηση των ημερών του εβραϊκού ημερολογίου, μεταφρασμένη στα ελληνικά. Βασική ημέρα των Εβραίων ήταν και είναι το σάββατο. Η επόμενη ημέρα του: η μία ή πρώτη (των σαββάτων). Αυτήν εμείς και οι Καθολικοί την έχουμε μετονομάσει σε Κυριακή. Οι επόμενες εβραϊκές ημέρες υπάρχουν αυτούσιες στο ημερολόγιό μας σαν Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη (των Σαββάτων), Παρασκευή (προετοιμασία για το Σάββατο). Αυτά γι όσους θέλουν να μάθουν την προέλευση των ημερών της εβδομάδας μας. Μάλιστα επειδή στην ουσία οι ημέρες είναι αριθμητικά επίθετα του σαββάτου, γράφονταν αρχικά-όπως και το σάββατο στα Ευαγγέλια- με μικρό γράμμα. Στην εξέλιξη έγιναν κύρια ονόματα και σήμερα γράφουμε τις ημέρες της εβδομάδας με κεφαλαία (ουσιαστικοποιημένα επίθετα).

 H  ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΔΑΝΙΗΛ

Φυσικά και την προφητεία του Δανιήλ (Κεφάλαιο Θ’ 24)  που αναφέρεται στο Χριστό , την ερμήνευσα πλήρως ανατρέποντας τη μέχρι σήμερα αυθαίρετη ερμηνεία ορισμένων θρησκευτικών ερευνητών.

Η προφητεία αναφέρει στην παράγραφο 24 ότι: Εβδομήντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν σου την αγίαν , διά να συντελεστεί η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι και να γίνει εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθεί δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθεί όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων.

Δηλαδή ότι θα χρισθεί (βαπτιστεί) ο Άγιος των αγίων και ότι για εβδομήντα εβδομάδες θα είναι στη διάθεση του λαού της Ιερουσαλήμ (δηλαδή θα τους κυρήττει το Λόγο του Θεού για εβδομήντα εβδομάδες), μέχρις ότου συντελεστεί η παράβασις (δηλαδή η σύλληψη και η καταδίκη του) και τελειώσουν οι αμαρτίες (με τη νίκη του Χριστού ενάντια στην αμαρτία) και να γίνει εξιλέωσις (η Λύτρωση των ανθρώπων με την θυσία του Χριστού)  και εισαχθεί  αιώνια δικαιοσύνη (με το θάνατο του Χριστού).  

Συνεχίζει και αναφέρει στην παράγραφο 26-27: Και μετά τας εξήντα δύο εβδομάδας (που θα ακολουθήσουν τις επτά) θέλει εκκοπή ο Χριστός , πλην ουχί δι’ εαυτόν. Και εν τω ημίσυ της εβδομάδας θέλει παύσει η θυσία.

Δηλαδή στη μέση της 70^ης εβδομάδας απ’ αυτές που δόθηκαν στο λαό του Ισραήλ μετά την βάπτισή του, ο Χριστός θα κοπεί (δηλαδή θα πεθάνει) και μάλιστα όχι για τον εαυτό Του, αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Δηλαδή ο προφήτης Δαυίδ αναφέρει ξεκάθαρα ότι από τη βάπτιση του Χριστού μέχρι την εξιλέωσή Του, δηλαδή το θάνατό Του, θα περάσουν 69, 5 εβδομάδες!!!

Έχοντας λοιπόν ερμηνεύσει την προφητεία αυτή, θέλησα να δω αν πράγματι επιβεβαιώνεται και αν η προσέγγισή μου είναι σωστή.

Από τη στιγμή λοιπόν της βάπτισης του Χριστού μέχρι το θάνατο Του θα περάσουν σύμφωνα με τη προφητεία του Δανιήλ 69,5 εβδομάδες που ισοδυναμούν με 486 ημέρες. Αφαιρώντας λοιπόν από την ημερομηνία θανάτου Του, που από τη μελέτη μου προκύπτει ότι ήταν ήταν η 19^η Απριλίου του 26 μ.Χ., τις 486 ημέρες και γυρίζοντας το χρόνο προς τα πίσω, βρίσκουμε ότι ο Χριστός βαπτίστηκε την Τρίτη στις 19 Δεκεμβρίου του 24 μ.Χ.

Την ημερομηνία αυτή, με δεδομένη την γέννησή του στις 12 Νοεμβρίου του 7 π.Χ., ήταν ακριβώς 30 ετών, ενός μηνός και 7 ημερών. Δηλαδή είχε μόλις συμπληρώσει το τριακοστό έτος της ηλικίας του.

Αυτό φυσικά επιβεβαιώνεται πλήρως από την αναφορά του Ευαγγελίου του Λουκά (Κεφάλαιο Γ΄23) που λέει ότι ο Χριστός βαφτίστηκε σε ηλικία περίπου 30 χρονών έτσι ώστε να μπορεί σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο να μπορεί να διδάξει.

Δηλαδή προκύπτει απόλυτη ταύτιση της πραγματικής ηλικίας του Χριστού που υπολόγισα από την ερμηνεία της προφητείας του Δανιήλ και εφαρμόζοντάς της στη μελέτη μου, με την ηλικία που είχε σύμφωνα με τον Λουκά όταν βαπτίστηκε και ήταν έτοιμος για να ξεκινήσει τις διδασκαλίες του.

Συνεπώς επιβεβαιώνεται πλήρως ότι ο προφήτης Δανιήλ αναφέρεται στην Βάπτιση και  στην συνολική χρονική διάρκεια της διδασκαλίας του Ιησού μέχρι τον θάνατό του. Αν λοιπόν ο Χριστός βαφτίστηκε περίπου 30 χρονών, τότε η διδασκαλία του κράτησε μόνο 69,5 εβδομάδες, δηλαδή 1,5 χρόνο και όχι 3-3,5 χρόνια, όπως πιστευόταν μέχρι σήμερα.

Τέλος στο Κεφάλαιο Θ’, παράγραφος 25 ο Δανιήλ αναφέρει ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσι είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο. Θέλει ανοικοδομηθεί πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίοις. Πιστεύω ότι η συγκεκριμμένη αυτή φράση, που αναφέρεται στην έλευση του Χριστού,  είναι πολύ δύσκολο να ερμηνευτεί. Συνεπώς όσοι αναζητούν την ημερομηνία που ο βασιλιάς των Περσών Αρταξέρξης έδωσε εντολή για την  ανοικοδόμηση των τειχών της Ιερουσαλήμ (το 455 π.Χ. όπως προτείνουν) προσθέτοντας (αυθαίρετα) αντί για  69 εβδομάδες ημερών, 69 εβδομάδες ετών (δηλαδή 69x7=483 έτη) έχουν καταλήξει σε λανθασμένα συμπεράσματα αφού με αυτόν τον τρόπο προσδιορίζουν τη βάπτιση το 29 μ.Χ, τη γέννηση το 2 π.Χ. και το θάνατο του Χριστού το 33 μ.Χ. Ακόμη κι αν ο Αρταξέρξης έδωσε ποτέ τέτοια εντολή το 455 π.Χ., τότε η έλευση του ηγουμένου που αναφέρει ο Δανιήλ έγινε το 27 μ.Χ (455π.Χ.+483=27μ.Χ.) και όχι το 29 μ.Χ. , αφού δεν υπάρχει το έτος 0 μ.Χ. Όμως οι χρονολογίες αυτές -όπως αποδεικνύεται από τη μελέτη μου- δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με τις αντίστοιχες πραγματικές. Καταλήγω λοιπόν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο προφήτης Δανιήλ -που φυσικά δεν έχει κάνει λάθος- κάτι «άλλο» θέλει να περιγράψει στην συγκεκριμμένη προφητεία και όχι αυτό που κάποιοι προσπαθούν να του αποδώσουν. Πιθανότατα αναφέρεται αλληγορικά και εντολή «ανέγερσης των τειχών της  Ιερουσαλήμ» σημαίνει η «εντολή» που πήρε ο Χριστός όταν βαπτίστηκε να διαδώσει το Λόγο του Θεού και να υψώσει γύρω από τον άνθρωπο «το τείχος ενάντια στην αμαρτία». Και φυσικά ο σταυρικός θάνατος του Χριστού θα προκάλεσε σαφέστατα τεράστια στενοχώρια σε όλους τους γνωστούς και τους μαθητές του δικαιολογώντας απόλυτα τη φράση «εν καιροίς στενοχωρίοις».

Ή αν όντως ο Αρταξέρξης έδωσε τέτοια εντολή, την έδωσε όχι το 455 π.Χ. αλλά το 452 π.Χ , δηλαδή το 23 έτος της βασιλείας του, έτσι ώστε  452 π.Χ+483=24 μ.Χ. που ήταν η πραγματική ημερομηνία βάπτισης του Χριστού.